Tjha, dan stap je na het wegdrukken van een bakje Kapsalon op de fiets richting een radio-uitzending van omroep EVA: een speedinterview over de politieke posters van de gemeenteraadsverkiezingen “Wel of geen koppen”. Ik ben klaar… het is al donker en het regent lichtjes buiten, ik trek mijn pet wat verder over mijn oren. Na het stadhuis gepasseerd te zijn schiet ik door de tunnel van de Amsterdamseweg richting ons poppodium FLUOR, om nog ff een klus in te meten. Gelijk maar eens eens even kijken hoe het daar gaat vanavond bij Maan. Ik duw mijn louter uit een frame, stuur, twee pedalen en wielen bestaande vehikel tussen de werkelijk propvolle fietsenmassa voor het pand in De Nieuwe Stad, druk mijn slot dicht en kijk op…
Een dikke rij mensen druppelt langzaam en opgewonden pratend naar binnen… Ik word al blij, de voorverkoop- had ik gehoord- was al dikke mik. Ik schiet aan de achterzijde de personeelsingang in… en terwijl ik nog even omkijk zie ik tumbs-up bij de kaartverkoop aan de deur… In de grote zaal zie ik publiek van echt alle leeftijden. Veel van die jonge gasten die nu net beginnen te weigeren nog langer puber genoemd te worden… Je kent ze vast: “Nee ma ik red ’t echt zelf wel… ik ben met vrienden! Zeur nou niet zo!” met van die draaiende ogen langs het plafond… en die dan ’s nachts opbellen omdat ze in de stad hun jas of fiets niet meer kunnen vinden… Help! #DatSpulDus.
Maan knalt werkelijk een te gek feest van het podium en is heerlijk bezig met het publiek … Ik kijk rond… wat een glundering op de gezichten, de jongsten omdat ze hun Maan zagen en hoorden… en alles mee konden zingen, het gebrek aan de haarborstel om in mee te brullen donderde ff niet… de (groot)ouders gewoonweg omdat alles even een feest lijkt te zijn… en de dag van morgen voor morgen is… Ik zie dromen in de ogen van de jeugd, dromen daar te staan waar Maan staat… Mainstage!
De laatste vocale maanstraal schiet door de zaal en Maan krijgt een daverend applaus.
Als iedereen weer richting de fietsen loopt ontfermd een personeelslid zich in ’t café over een schat van een mens met downsyndroom, die haar liefde voor Maan niet langer meer kon laten winnen van de voor haar te harde en met name hoeveelheid muziek en energie, ze was moe… wat dwangmatig schommelend doet ze haar verhaal en dat ze morgen wel weer naar de CD van Maan ging luisteren natuurlijk… Sommige ouders, ooms en tantes weten nog personeel te overtuigen dat een handtekening van Maan het enige was waar hun kind nog op door kon leven… de deur van de backstage wordt door het personeel die de jeugd liefheeft stiekem opengedaan en een flink aantal weten een knuffel en een handtekening te bemachtigen… de droom ogen waarmee ze dan weer terugkomen is goud waard… #Echt
Weet je hardwerkende, puzzelende, beslissingnemende politiek, het is lastig om een financiële verdeelsleutel te maken in alles, ik weet… Maar deze gebeurtenissen moeten kinderen -en dat is iedereen ook nog altijd, toch…- in hun omgeving gewoon op een doordeweekse avond in hun eigen stad kunnen beleven… eenvoudig op de fiets bij Pa of Ma achterop… gewoon met de wang tegen de jas gedrukt met een smile van oor tot oor terug naar thuis, daar waar het bedje is, om met de handtekening aan de muur de dag in dromen verder te laten gaan…
En niet wachtend op een perron van een vreemde stad om af te blazen naar daar waar je geboren bent…
Ik heb weer genoten van het genieten, met een volle glimmende smile ga ik naar mijn mandje…
Verder niets hoor.…
