We hebben dat allemaal wel eens, denk ik. Dat we naar een voorstelling gaan omdat een eerdere uitvoering van dezelfde artiest geweldig was. Of vanwege de juichende recensies. Of omdat je een cd van de groep hebt en hen dus ook wel eens live wilt zien spelen.

En dan zit je in de zaal en heel langzaam bekruipt je het gevoel dat je het toch allemaal niet zo geweldig vindt. Vanwaar die goede recensie? De cd was stukken beter. Hun vorige show ook.

Als dan ook nog de reclame voor de voorstelling iets anders belooft dan wat er werkelijk op bühne wordt getoond – hier komt het spreekwoord ‘de vlag dekt de lading niet’ om de hoek kijken – dan vraag je je in slow motion af of je niet een beetje bekocht bent.

Foto: website iNtrmzzo

De afgelopen paar weken had ik tot twee keer toe zo’n gevoel. Van eentje wil ik u deelgenoot maken. In Soest trad, in Idea, de a capella groep Intermezzo op. Nu heb ik van deze groep drie cd’tjes waarvan één, Still Crazy, tot de favorieten uit mijn ruim 2.000 schijfjes tellende collectie behoort. Met de bariton/falset Stijn van der Loo als schrijver van de meeste songs en, denk ik althans, drijvende kracht achter de toen 5-mans formatie. Met ingenieus gesamplede – of schrijf je gesampelde? – stemmen. Zo mooi gedaan dat menselijke gitaarsolo’s, baspartijen en drumbegeleiding nauwelijks van echt zijn te onderscheiden.

‘Still Crazy’, uitgebracht uit 1994, won de zilveren harp en kreeg naar ik meen in 2005 zelfs een remake. De opnames en mixage vonden plaats in Amersfoort bij John van Eijk en ik schat zo in dat Stijn zelf toen in Oss woonde, getuige de titel van een van zijn composities op de cd: ‘De trein van Oss naar Amersfoort’.

Intermezzo heet nu iNtrmzzo en dat had mij eigenlijk al moeten waarschuwen. Een blik op de site leerde mij ook dat van de vijf eerdere leden, niemand meer in de formatie speelt. Tweede alarmbel die ik negeerde. Maar ja, daar stond wel tegenover dat de show werd aangekondigd als ‘Afscheidstournee, Still Crazy – het beste van Intermezzo’. Niet alleen een expliciete verwijzing naar de succesvolle cd, maar ook nog eens de toevoeging: het beste.

Ik verwachtte dus in Soest op z’n minst een paar nummers van de onderscheiden cd te horen, maar helaas. Niks geen Still Crazy-liedjes. Merkwaardig natuurlijk dat je in de voorstelling ‘het beste van…’ je meest onderscheiden cd geheel negeert. Zal wel met rechten te maken hebben, denk je dan, of: de groep is indertijd zeker met een knetterende ruzie uit elkaar gespat en de nieuwe leden willen niets meer te maken hebben met hun vroegere collega’s.

Afijn, hoe het ook zij, in Soest bleken de heren hun – overigens zeer fraaie – vocale aspiraties vooral te combineren met comedy. En dat was soms leuk, maar ook even zo soms niet. Althans voor mij die natuurlijk steeds maar weer die klanken van die geweldige cd in het hoofd had.

Veel mensen in het publiek, onder wie zo te horen verwanten van de groep, kenden vermoedelijk de 20 jaar oude cd niet en konden dus ook geen relatie liggen tussen het schijfje en de titel van de show. Ik wel. En ik had redelijk de pest in. Ook al was het hun afscheidstournee, ik was namelijk potdom… uh iNtrmzzo behoorlijk op het verkeerde been gezet. Nooit meer doen heren, al ben ik jullie niettemin dankbaar want het heeft wel tot dit stukje geleid.

Gerard Chel

iNtrmzzo tijdens ‘The sing off’ van SBS 6: