In de Langestraat struikelde je letterlijk en figuurlijk over de straatstickers. Om zo veel mogelijk mensen te bereiken leken alle middelen geoorloofd voor de communicatie rondom het landelijke themajaar Mondriaan to Dutch Design. Behalve de stickers op de openbare weg was bijna elke winkelruit van binnen en buiten beplakt met rode, gele en blauwe stickers, hingen er in primaire kleuren gestickerde bankjes aan bomen, was de vestiging van Citymarketing aan de Eemlaan omgeplakt in ‘Mondriaan kleuren’ en werd er her en der prullaria in de ‘stijl’ van de kunstschilder verkocht. Na Nijntje van Dick Bruna en Jip en Janneke van Fiep Westendorp was nu het werk van Piet Mondriaan aan beurt om eens flink vercommercialiseerd te worden en zelfs gedegradeerd te krijgen tot platgetreden stickers op het plaveisel.
De bebaarde roerganger van het Amersfoortse Citymarketing vond het allemaal prachtig, zo las ik. Volgens hem draagt dit alles bij aan ‘de bewustwording van het werk van Mondriaan’. Het zal hem om het even zijn HOE de mensen worden bereikt, ALS ze maar worden bereikt. Het gaat de pleiters van Amersfoort immers al lang niet meer om kwaliteit, maar om kwantiteit. Dus meer bezoekers, meer hotelovernachtingen, meer bedrijven en nog meer stickers. Hoe meer, hoe beter. De met een nauwgezette regelmaat verzonden nieuwsbrieven uit het primair gekleurde pand aan de Eemlaan pochen onvermoeibaar over bereik, likes en contactmomenten, ongetwijfeld een strategie waarmee de stevig gesubsidieerde instelling voor stadspromotie haar bestaansrecht probeert te valideren.
Een enkele regel over het geweld dat de beroemde kunstenaar van De Stijl postuum wordt aangedaan las ik een paar jaar geleden in De Volkskrant. Aleid Truijens schreef in haar recensie over de in 2015 verschenen Mondriaan biografie van Leon Hanssen: “… en je begrijpt dat de schilder zich in zijn graf zou omdraaien als hij al die klokken en dekbedhoezen in zijn stijl zou zien.” Heeft iemand die betrokken was bij de organisatie en communicatie rondom het themajaar zich de vraag durven stellen ‘Waar zijn wij nou eigenlijk helemaal mee bezig?’ Het doet mij denken aan een prachtige cartoon van de Amerikaanse cartoonist Gary Larson, waarin één schaap tussen een kudde schapen roept “Wait! Wait! Listen to me! …We don’t HAVE to be just sheep!”
Getroffen door de warmte die zich dezer dagen aan ons vergreep liep ik sportcomplex Amerena binnen om een beetje verkoeling te vinden in het water van het 50-meter bad. De receptie passerend ontwaarde ik een flyer met daarop een prominente afbeelding van de Onze Lieve Vrouwetoren, omgeven door een aantal kleurvlakken binnen zwarte kaders. Dan denk je niet in de eerste plaats aan sport. Toch bleek het dat wel te zijn; namelijk een aankondiging van de Keistad Triatlon Amersfoort, op zondag 2 september. Afgezien van de mismatch tussen historie (OLV toren) en triatlonsport, is de poging om de primaire kleuren van Mondriaan te benaderen hier ook nog eens jammerlijk mislukt. Een QR-code op het ongelukkige gepruts zou ons verder moeten leiden naar ‘online’ informatie.
De triomfboog aan de Eemlaan 98 was in een ruwe stijl in zwart en wit beschilderd. Iemand riep: ‘Schoonheid is niet pluis’. Ik schrok wakker.