Eigenlijk valt dit nieuws buiten de regio Eemland, maar als twee medewerkers van Eempodium dolenthousiast en vol nieuwe inspiratie terugkomen van een nu al legendarisch concert in Amsterdam, maken we graag een uitzondering. Eempodium-schrijfster/interviewster Herma Klein Kranenberg en fotograaf/schrijver Walter Goyen waren op maandagavond 8 juni getuige van een concert dat in de landelijke pers jubelend is ontvangen. Niemand minder dan ex-Beatle Sir Paul McCartney trad voor het eerst na bijna  43 jaar weer op in Amsterdam. Walter is een grote fan van Paul McCartney en maakte het volgende verslag.

Hallo Mokum. Paul met zijn Höfner-bas. (Foto: Walter Goyen)

Ruim vijf uur vóór een concert al in de rij gaan staan voor een mooie plek, dat doe je alleen als je écht fan bent. En na het meemaken een stuk of zestien concerten van Paul McCartney in de afgelopen 26 jaar mag ik me toch wel zo noemen. Mijn vrouw had Paul al enkele keren gezien en sloeg het nu over. Gelukkig was Eempodium-collega en goede vriendin Herma Klein Kranenberg bereid de beproeving van het lange wachten geduldig te doorstaan en dat betekende een uiterst gezellige middag en avond.

Rusty Anderson (links), Paul McCartney (midden) en Brian Ray (rechts). (Foto: Walter Goyen)

Macca, zoals Paul door fans liefkozend wordt genoemd, is al bijna 73 jaar oud, maar oogt nog altijd als een jonge god. Nou ja, met een zoomlens zie je toch echt wel de rimpels. “When I’m 64”, dat is al bijna negen jaar geleden. Maar een spectaculaire show van bijna drie uur zonder pauze, hoeveel 70-plussers doen hem dat na?

Paul McCartney op 12-snarige akoestische gitaar. (Foto: Walter Goyen)

Het publiek werd getrakteerd met een aaneenschakeling van tophits van The Beatles, Wings en Pauls solo-carrière. Zo’n setlist samenstellen, dat moet best nog een lastige keuze zijn als je de meest succesvolle artiest in de popmuziek bent. Hij zou met gemak zes uur achter elkaar eigen songs uit de hitlijsten kunnen spelen.

Veel materiaal van The Beatles. (Foto: Walter Goyen)

Natuurlijk kon Paul de Beatles-klassiekers Yesterday, Let It Be en de meezinger / afsluiter Hey Jude niet overslaan. Afsluiter Hey Jude werd door het publiek zelfs doorgezongen tot Paul voor zijn eerste toegift weer terug op het podium kwam. Maar het waren niet alleen de Beatles-songs die de 17.000 bezoekers op hol brachten. Misschien kreeg Band On The Run uit de Wings-tijd nog wel meer applaus.

Een van de vele gitaren, een kleurrijke Gibson. (Foto: Walter Goyen)

Voor de echte fans waren er ook bijzondere pareltjes, zoals ‘Temporary Secretary’, dat je waarschijnlijk alleen kent als je ook Pauls oude soloplaten in de collectie hebt. Heerlijk om zo’n nummer live te horen.

Band On The Run. (Foto: Walter Goyen)

Een concert van Paul is altijd één groot feest. Welke band kan bogen op zoveel megahits tijdens één concert, songs die het publiek grotendeels woord voor woord kan meezingen? De fraaie lichtshow en de videowalls waren daarbij een lust voor het oog en zorgden voor sfeervolle plaatjes. Maar het was vooral de power van Paul zelf en zijn vier bandleden die avond onvergetelijk maakte.

Hey Jude – Na na na nananana. (Foto: Walter Goyen)

McCartney blijkt in Amsterdam een entertainer die heel goed weet in welk land hij speelt. Met korte Nederlandse zinnetjes (“Hallo Mokum”), gespiekt vanaf zijn monitor, weet hij het publiek geregeld humorvol te verrassen.

Something – eerbetoon aan George Harrison. (Foto: Walter Goyen)

Een van de (vele) hoogtepunten bij een concert van Paul McCartney is altijd de titelsong van de James Bond-film “Live And Let Die”, dat steevast wordt verrijkt met spetterend vuurwerk en megaknallen. Ga je de eerste keer naar een concert van Paul en sta je vooraan, dan schrik je je werkelijk rot. De kenners zien hoe de bandleden vlak voor de cruciale knalmomenten veilig een paar stappen achteruit zetten. Opmerkelijk eigenlijk, dat men binnenshuis zulk groot vuurwerk kan afsteken. (Zie mijn video ‘Live And Let Die’ .)

Toegift met vlagvertoon. (Foto: Walter Goyen)

Paul zelf wisselde regelmatig van instrument. Natuurlijk begon hij met zijn vertrouwde Höfner basgitaar, die niet voor niets de bijnaam ‘Beatles-bas’ heeft gekregen. Daarna volgde een scala aan prachtige elektrische en akoestische gitaren. “We just want to show off”, grapte hij er zelf over bij de zoveelste wisseling van gitaar. Multi-instrumentalist Paul bespeelde daarnaast ook nog de ukelele, een bontgekleurde staande piano én een prachtige vleugel.

Met slechts vier bandleden klonk het vaak alsof je naar een cd stond te luisteren, maar dan met de overweldigende power van de geluidsinstallatie. Brian Ray (rechts van Paul) vervulde een flexibele rol op het middenveld: elektrische gitaar als Paul de bas speelde, en basgitaar wanneer Paul een ander instrument hanteerde. Lead-gitarist Rusty Anderson (links) speelde naast vooral elektrische gitaar ook akoestische gitaar, en zelfs Spaans/nylonsnarig tijdens het subtiele ‘My Valentine’.

Yesterday. (Foto: Walter Goyen)

Dat Paul ook zelf goed kan drummen, weet misschien niet iedereen. Hij vulde zelf die rol al incidenteel tijdens de Beatles en nam twee soloplaten op waarbij hij alle drumpartijen speelde. Live laat hij die rol toch liever over aan de altijd enthousiaste drummer Abe Laboriel Jr.

Paul ‘Wix’ Wickens is het langst in dienst bij de band, hij was er al bij toen Linda McCartney nog leefde. Wix is de vaste rots in de branding op keyboards, accordeon en zelfs even op gitaar. Hij imiteert met gemak een heel strijkkwartet tijdens ‘Eleanor Rigby’ of een blazerssectie bij ‘Got To Get You Into My Life’. Hij vult bij ‘Being for the benefit of Mr. Kite’ een compleet orkest aan, inclusief de bekende draaiorgel-samples. Daarmee is Wix de onmisbare ‘stille kracht’ achter het geluid dat de Beatles zelf in hun studioperiode nooit live konden waarmaken.

De vier bandleden verzorgden overigens ook sterke achtergrondvocalen, zo typerend voor het Beatles-geluid. John Lennon en George Harrison kregen ook muzikale eerbetonen. Het ontroerende ‘Here Today’ schreef Paul kort na de dood van Lennon, als een soort gesprek met zijn net overleden vriend. Harrison was altijd een liefhebber van de ukelele, een goede reden voor Paul om het door George geschreven ‘Something’ te beginnen op het kleine ‘gitaartje’.

Bedankt, Amsterdam. (Foto: Walter Goyen)

Het was voor ons Eempodiummers een avond om nooit te vergeten. Voor Herma Klein Kranenberg was dit haar eerste concert van Paul. Zelf ben ik intussen de tel kwijt, ik heb Paul misschien al 16 of 17 keer live gezien, niet alleen in Nederland, ook in Duitsland en Engeland. Het lange wachten (vanaf circa half vier in de middag) was voor Herma en mij bovendien een erg leuke manier om elkaar nog wat beter te leren kennen. De uren vlogen ondanks de ijzige wind snel voorbij.
Helaas mag je bij concerten zoals deze geen professionele camera’s meenemen. Ik had wel een aardige pocketcamera bij me en maakte een fotoverslag vanaf onze staanplaatsen. Helaas stonden we niet helemaal vooraan, maar het leverde toch een aardige sfeerimpressie op.

Mocht Paul McCartney nog weer een keer optreden in Nederland, dan kunnen wij dat van harte aanbevelen. Een levende Beatle live meemaken, dat is een unieke kans. Of zoals we dat van een van de andere bezoekers hoorden: “Alsof je Bach zelf ziet spelen.”

Meer foto’s op Facebook