Gezien: ‘Code Rood’, het eerste avondvullend soloprogramma van de Amersfoortse cabaretier Patrick Nederkoorn. Première op 6 november in theater de Lieve Vrouw. Tot en met mei volgend jaar te zien in diverse theaters in het land.

Door Gerard Chel

Patrick Nederkoorn timmert al een paar jaar aan de weg in cabaretland, sinds deze week kan hij ook een avondvullend soloprogramma achter zijn naam schrijven. ’Code Rood’ heeft Nederkoorn zijn voorstelling gedoopt, daarmee insinuerend dat er groot gevaar dreigt. Waar laat hij in eerste instantie in het midden, maar al snel in zijn programma wordt duidelijk waar hij vooral op doelt: de zorg, de mantelzorg om precies te zijn.

Bikkelhard rekent hij af met de wijze waarop ons land na 60, 70 jaar bezig is om de professionele zorg voor de hoogbejaarde en doodzieke medemens in te ruilen voor hulp van vrijwilligers van wie de een te zorgzaam is en een ander de boel belazert en vooral met zijn eigen ego bezig is: kijk mij eens helpen!

Actueler kan niet en het is de oud-politicus Nederkoorn op het lijf geschreven daarover zeer geëngageerd cabaret te maken. Op zijn eigen wijze, die terug doet denken aan de begintijd van Neerlands Hoop. Vlijm- en vlijmscherp, de ironie kolkt over het podium, maar nooit vulgair. Links en rechts deelt hij ongemeen rake klappen uit, aan het koningspaar, aan een handvol politici, maar ook aan zichzelf.

Patrick Nederkoorn in de aankondiging van Code Rood

De eerste 30, 40 minuten van ‘Code Rood’ zijn ongeëvenaard. Op het podium staat een cabaretier die als een donderstorm en wervelwind de samenleving becommentarieert. Nederkoorn is dan op z’n best: snel, ad rem, venijnig, cynisch, spottend. Dan ook tekent zich geleidelijk de rode draad af die de rest van het programma zal beheersen: zijn visie op de mantelzorg(er). Hij doet dat op zeer geraffineerde wijze door zo nu en dan achter de coulissen te verdwijnen waar, zo blijkt later, zijn ‘cliënte’ Sanne is gedropt. Kortom, dit is waarvoor cabaret is uitgevonden. Staat hier de cabaretier die volgend jaar voor de televisie de felbegeerde oudejaarsconference voor zijn rekening neemt?

Maar Nederkoorn houdt de snelheid en ironie niet vast. Op een gegeven moment zakt hij in, hij veinst een pauze, maar misschien heeft ‘ie er ook wel even behoefte aan. Het tempo is eruit, de grappen zijn minder, eentonigheid ligt op de loer, en even vrees ik dat het programma als een nachtkaars uitgaat.

Misschien is het ook wel net iets te hoog gegrepen om 90 minuten lang een boeiende en doorwrochte conference over slechts één thema te maken? Gelukkig herpakt Nederkoorn zich snel, stevent af op een verrassend hoogtepunt en eindigt even voorspelbaar als genadeloos. Nederkoorn toont zich met ‘Code Rood’ een zeer gepassioneerd en getalenteerd cabaretier, van het soort waarvan we er in ons land op dit moment niet veel hebben.