De lichtshow in het Mondriaanhuis.

Een beetje spectaculair is het wel, de nieuwe ‘museale beleving’ in het Amersfoortse Mondriaanhuis waar in bezoekers met ‘diverse audiovisuele technieken worden ondergedompeld in de artistieke zoektocht van de kunstenaar’.

En ja, de eerste indruk bij binnenkomst in de verdonkerde ruimte is er een van: wauw! Lichtflitsen in de primaire kleuren rood, geel en blauw, aangevuld met wit, schieten over de vloer, de muren en de toeschouwers. De kleuren knallen de toeschouwers om de ogen, afgewisseld met korte beeld- en geluidsflitsen van het New Yorkse uitgaansleven in de jaren veertig.

Alleen wel jammer dat het spektakel blijft hangen in de vorm; het ontbreekt nagenoeg aan inhoud en je wordt er dus weinig wijzer van. Van de aangekondigde onderdompeling in Mondriaans artistieke zoektocht is geen sprake.

Dit geldt nog meer voor een tweede ruimte waar op een tiental schermen – op z’n ‘mondriaans’ gerangschikt over een wand en afgezet met zwarte lijnen – het werk van de kunstenaar wordt geprojecteerd. Het beeldt wel Mondriaans ontwikkeling uit, maar de gekozen vorm levert gefragmenteerde, verbrokkelde beelden op die in hoog tempo verschijnen en verdwijnen. Nul komma nul toelichting en uitleg.
Die toelichting, plus het plaatsen van de kunstenaar en zijn werk in zijn verschillende levensfasen en woonplaatsen, is gelukkig gebleven in de oude, zo te zien totaal niet veranderde benedenzaal. Daar is ook gebleven het handige, geschilderde overzicht van Mondriaans artistieke ontwikkeling. Jammer alleen dat het destijds zo hoog op de muren is aangebracht. Het zou goed zijn als het Mondriaanhuis voortaan adviseert een verrekijker mee te nemen.

En verder zijn gebleven: de als Mondriaans Parijse atelier en onderkomen ingerichte ruimte en het zaaltje waar enkele vroege tekeningen en schilderijen van hem hangen. Het eerste blijft enigszins oubollig, maar heeft ook zijn charme. En het zegt meer over Piet Mondriaan dan de flitsende aanwinsten van het Mondriaanhuis.

Leuk is en blijft dat het Mondriaanhuis aandacht blijft schenken aan Piet Mondriaans achtergronden. Waar hij woonde met wie hij bevriend was, zijn gewoontes, zijn liefde voor dansen en vrouwen. Wat meer benadrukt zou kunnen worden is waaróm hij van natuurgetrouwheid overschakelde naar de rigide beperkingen in zijn werk. Want dat is toch het grote belang van deze kunstenaar.