Aanleiding: het aanstaande vertrek van wethouder Pim van den Berg. De briefwisseling begon met het pleidooi van kunstenaar Ron Jagers voor ´een wethouder die kunst snapt´. Cultuurondernemer Henk Logman reageerde met een bijdrage waarin de vraag centraal stond ´wat een goede wethouder is´? Ron Jagers zet de briefwisseling voort. Hij wijst op het verschil tussen kunst en cultuur. En: ,, Ik zie voor het lokale bestuur een taak op het gebied van de kunsteducatie, de kunstpresentatie en de kunstproductie. De lokale politiek in Amersfoort ziet zijn taak voor de eerste twee. De kunstproductie ligt grotendeels binnen de blinde vlek.”
,,Dag Henk,
Ik heb met interesse je reactie gelezen op mijn oproep. Ik moet wel eerst je bijdrage aanharken, want je stelt niet één vraag, je stelt er vele. De vragen preciseren niet, maar stellen telkens een ander issue aan de orde. Ik vermoed dat je de vraag centraal wil hebben wat een goede wethouder van cultuur is. Deze vraagstelling is al op twee punten een verschuiving van wat ik aan de orde stel.
Kunst en cultuur zijn niet inwisselbaar. Kunst is een onderdeel van cultuur. Ik spreek me alleen uit over kunst. (Dat doe ik met de nodige voorzichtigheid; ik heb de wijsheid niet in pacht.) Om het te illustreren met een voorbeeld: Lepeltje Lepeltje is cultuur. Dat is geen kunst. Daar heb ik het dus niet over. Gaat het mij dus om de kunstportefeuille van de wethouder, het gaat mij er ook om dat de wethouder wéét – en dat is meer dan feiten en cijfers kennen – wat er in de kunstenwereld om gaat en dat hij of zij bereid is dat ook in het democratische debat te plaatsen. Die kennis en die bereidheid vind ik een voorwaarde om goed te kunnen opereren als wethouder voor de kunsten.
Ik heb maar een beperkte blik als het gaat om de kunsten. Ik zie voor het lokale bestuur een taak op het gebied van de kunsteducatie, de kunstpresentatie en de kunstproductie. De lokale politiek in Amersfoort ziet zijn taak voor de eerste twee. De kunstproductie ligt grotendeels binnen de blinde vlek.
Je roert in je brief een paar voorbeelden aan, waaronder de bezuinigingsoperatie. Dit is wel een fijn punt om te illustreren wat ik bedoel. je stelt de retorische vraag over de fusie van theater De Lieve Vrouw en De flint. Een fusie tussen die twee is een managementoplossing voor een financieel probleem. Beredeneerd vanuit de kunstpresentatie en vanuit de kunstproductie is zo’n fusie helemaal niet voor de hand liggend. Voor de kunstproductie kan het zelfs desastreuze gevolgen hebben. Theater De Lieve Vrouw is natuurlijk óók een presentatie-instelling. Natuurlijk. Maar wel een die zich van meet af aan verbonden heeft met co-productie, die de samenwerking zoekt met de uitvoerende, producerende kunstenaar.
Samen met Laswerk heeft het theater de voorstellingen van Duda paiva mogelijk gemaakt, de locatietheatervoorstellingen van Wieke ten Cate. Arbimoflex mag er experimenteren. Thijs Borsten heeft een hele serie muzikale experimenten gedaan. Theater De Lieve vrouw speelt een stimulerende rol voor amersfoortse talenten — Pauvre Lola, Marijke Meems, waarvan de resultaten zich tot ver buiten de stadsgrenzen doen gelden. En uitgerekend van dit instituut, het instituut dat als een van de weinigen in Amersfoort de verbinding aan wil gaan met nieuwe talenten en die weet te stimuleren om zich op landelijk vlak te manifesteren.
Het opvullen van de vacature van Matti Austen door een interimmanager vind ik al een veeg teken. Welke theatervisie mogen we van deze bedrijfsmanager verwachten? Ik ben benieuwd. En moet een bedrijfsmanager dan de fusie met De Flint voorbereiden? Ik houd mijn hart vast. Van een wethouder voor de kunstensector verwacht ik dat die oog heeft voor het meest zwakke onderdeel in het kunstenbeleid: de kunstproductie. Kunstproductie is in deze stad het meest onderschatte en beleidsmatig ondergewaarde deel.
Tot slot nog het politiek debat over kunst. Ik wil helemaal geen raadsleden helpen. Burgers zijn raadslid geworden omdat zij vinden dat zij de stad kunnen besturen. Dus ook op het gebied van de kunsten. Het gaat er niet zozeer om dat zij geholpen moeten worden. Het gaat erom dat zij zich laten informeren als ze het even niet weten. Het gaat er om dat zij de kunsten als een broodnodig beleidsterrein zien, waarvoor zijzelf de boer op moeten als hen de kennis ontbreekt. En dat zij bereid zijn om de thema’s in de politieke arena te bespreken. Simone Kennedy vind ik een positief voorbeeld. (Er zijn er meer hoor). Als geen ander weet zij dat kunst het noodzakelijke desem is. Over smaken verschillen we van mening, maar daar is het debat voor.
Tot slot. Ter lering en vermaak: Ramsey Nasr. Het rendementsdenken heeft onze geest verziekt.”
http://www.standaard.be/cnt/dmf20150508_01670965?
Ron Jagers