De voormalige profvoetballer Aldo Swager groeit uit tot dé Jimi Hendrix van Midden-Nederland. Hij bestormt de podia van Chicago tot Klazienaveen. Zijn band Red, Hot and Blue beschikt over een volle concertagenda. Op 20 februari staat de band in het blues-heiligdom De Noot.
Zoiets verzin je niet. Op een afstand hoor je een leadzanger, een koortje en een sologitarist en daarachter een band, compleet met bas en drums. Als je dichterbij komt, zie je maar drie muzikanten. Waar is de rest? En dan blijkt dat Red, Hot and Blue alles met z’n drieën doet: zingen en spelen. En dat allemaal zó hecht en uitgekiend versterkt, dat je naar een veel grotere band lijkt te luisteren.
Aldo Swager
Foto: Jeroen de Valk
Vervolgens zullen voetbalkenners in de frontman een voormalige profvoetballer herkennen. Sprékend Aldo Swager, die als keeper bij onder meer SC Heerenveen zo’n driehonderd wedstrijden speelde in het betaald voetbal. Is-ie ’t wél of is-ie ’t niet? En inderdaad, hij is ‘t. Aldo is kennelijk een nieuw leven begonnen als zanger/gitarist in het blues-idioom.
Hij weet zich gesteund door twee gelouterde musici uit de Amersfoortse rockscene. De pompende bas wordt bediend door een Dame met een hoofdletter: Paula Bailly. Achter het slagwerk zit Tijmen van Galen. Beiden zingen moeiteloos de achtergrondkoortjes.
Een paar weken later zit Aldo (49) achter een forse cappuccino in een Amersfoorts etablissement. Hij heeft alweer een druk muziekweekend achter de rug en werd zojuist gevraagd voor een optreden in De Noot te Hoogland. Dat is niet zomaar een muziekcafé: Barrelhouse, Mick Taylor en andere grootheden hebben er op het podium gestaan. De Noot, daar kun je je vertonen.
Hij vertelt: ,,Ik zat van 1983 tot 2003 in het betaald voetbal. Als jochie van dertien werd ik al gespot als voetbaltalentje. Na de havo ging ik een opleiding doen tot sportleider. Mijn leraar was Foppe de Haan, die trainer werd bij SC Heerenveen. Hij zei: ‘Ik neem je mee; jij wordt mijn keeper.’ Ik had ook de muziek in kunnen gaan, want ik had mijzelf gitaar leren spelen en was vreselijk fanatiek in de muziek. Maar al mijn bandleden waren aan de drugs. En: ik kreeg bevestiging, waardering op het voetbalveld.’’
Aldo Swager, rechtsonder, bij de bekerfinale van SC Heerenveen tegen Ajax (1993)
Wat volgden, waren twintig tropenjaren. ,,Als ik niet voetbalde, was ik aan het studeren. Ik deed eerst economie op heao-niveau en daarna op universitair niveau. Tussendoor probeerde ik zoveel mogelijk gitaar te blijven spelen. Ik deed hele lagen tape over mijn vingers als ik moest keepen. Toch kon ik niet voorkomen dat ik mijn linker-pink brak. Daarna kon ik dus máánden geen gitaar spelen. Een ramp.’’ Wat deden zijn voetbalcollega’s in hun vrije tijd? ,,Ze waren meestal aan het klaverjassen.’’
In oktober 2003 stond Aldo voor het laatst in het goal, nu in dienst bij van BV Veendam. Een paar jaar later vond hij werk als financieel directeur van een grote firma in sportartikelen. Hij vestigde zich in Amersfoort vanwege de centrale ligging in het land. Daar ging hij naarstig op zoek naar muzikanten om mee te spelen. Op jamsessions in de muziekcafés Miles, de Boothill Saloon en het Nonnetje keken musici elkaar verwonderd aan als de boomlange bluesrocker er zijn opwachting maakte; waar kwam die Jimi Hendrix zo opeens vandaan?
Hij lijkt zijn interesse in sport te hebben verloren; ook al omdat hij een kapotte heup en versleten achillespezen overhield aan zijn jaren op het gras. ,,Voetbal zorgde voor stress en spierpijn. Gitaarspelen en zingen doen geen pijn. Muziek is ook rijker. Muziek is oneindig; je gaat steeds dieper en steeds verder.’’
Na veel sessies, het uitwisselen van telefoonnummers, repetities en try-outs vormde hij eind 2011 zijn definitieve trio met Paula en Tijmen. Aldo, die inmiddels ook twee echtscheidingen achter de rug had, zegde uiteindelijk het bedrijfsleven vaarwel en besloot dat zijn tijd was aangebroken. Een half jaar lang trok hij door de Verenigde Staten, op zoek naar de wortels van de blues.
,,Ik had mijn gitaar meegenomen en jamde mee in Chicago, Austin, New Orleans en Memphis. Ik bezocht de delta’s. De kruising waar Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht. De plantage waar B.B. King katoen moest plukken. De studio van Sun Records, waar Elvis bij toeval werd ontdekt toen hij er een liedje voor zijn jarige moeder kwam opnemen. Het plaatje werd gedraaid in de radioshow ‘Red, Hot & Blue’. Daarmee had ik meteen de naam voor mijn trio.’’
Over zijn bandleden zegt Aldo: ,,Paula en Tijmen bespelen meerdere instrumenten en hebben een brede muzikale kennis. Ze hebben allebei een enorme groove en goede zangstemmen; de koortjes stáán na een paar keer doorspelen.’’
Red, hot and blue: Aldo Swager (zang, gitaar), Tijmen van Galen (zang, slagwerk) en Paula Bailly (zang, basgitaar)
Foto: archief Aldo Swager
Het trio is gedeeltelijk gemodelleerd naar de Jimi Hendrix Experience maar speelt ook werk van andere goden van de bluesgitaar; onder anderen Robben Ford, Joe Bonamassa en Stevie Ray Vaughan. ,,We spelen de blues, verrijkt met jazzy elementen en veel improvisatie. Ik kan gitaar spelen met mijn tanden en op mijn rug. Ik begeef mij al spelen onder het publiek. Hoort er allemaal bij. Ik speel alleen nóóit meer draadloos, want met zo’n zendertje ontvang je signalen van al die iPhones.’’
Last van plankenkoorts heeft hij niet dankzij zijn voetbalverleden. ,,Als je eenmaal een bal hebt gestopt terwijl duizenden supporters staan te krijsen, ben je nergens meer bang voor.’’
Red, Hot & Blue speelt op vrijdag 20 februari in De Noot, Hamseweg 31, Hoogland. Aanvang 20.30 uur.
Zie ook www.redhotandblue.nl