Na jaren vol jazztoppers is Jazzpodium Amersfoort op zoek naar een nieuwe locatie. Een memorabel liedrecital van Francien van Tuinen, dinsdagavond, was het vermoedelijk laatste concert van de stichting in muziekcafé Miles.
Zo’n twintig jaar terug stonden zangeres Francien van Tuinen en gitarist Jesse van Ruller opeens in de internationale belangstelling. Francien won het Nederlands Jazz Vocalisten Concours, Jesse zelfs de Thelonious Monk Award in Washington, waar hij moeiteloos de vele bloednerveuze concurrenten achter zich liet.
Op dinsdagavond stonden ze allebei in Miles: wie weet wat sadder en wiser, maar nog steeds vol passie voor de muziek. Francien (43), destijds een spichtige meid in een slobbertrui, is inmiddels wat minder spichtig en moeder van drie kinderen. Na vele jaren als zangdocent wil ze vaker zelf op de podia staan, vertelde ze in de pauze.
Francien van Tuinen
Foto: Jeroen de Valk
Haar even oude gitarist is thans wat magerder in het gezicht en zijn spel is veranderd van nette, vloeiende bebop in eigenzinnige kronkellijnen en soms rauwe, vervormde klanken; af en toe is het of de geest van Jimi Hendrix zijn vingers bedient.
Het kwartet, elders goed voor volle zalen en aanzienlijke entreeprijzen, speelde in het muziekcafé voor ongeveer dertig toehoorders. Gedurende een half uur kregen de jazzfans gezelschap van een tiental levendig converserende zakenlieden. De musici speelden meestal met de ogen gesloten en de oren dicht bij de versterkers, zodat ze er met hun concentratie helemaal bij bleven.
De organiserende stichting Jazzpodium Amersfoort overweegt de concerten te verplaatsen naar een andere locatie. De gesprekken zijn al gaande, maar meer dan de verzekering ‘ze hebben er ook bier’ kan de organisatie niet los laten. Jarenlang wist Jazzpodium Amersfoort de absolute top van de Nederlandse jazz naar het muziekcafé te halen; recentelijk nog het Rob van Bavel Trio, de band Bruut! met gastsolist Anton Goudsmit en klavierleeuw Bert van den Brink.
Het is enerzijds een geweldige kick om de giganten van heel dichtbij mee te maken; anderzijds gaat menige bezoeker verlangen naar een meer concertante ambiance. Mits ze daar natuurlijk ook goede wijn en bitterballen hebben.
Jesse van Ruller en Francien van Tuinen werden ondersteund door bassist Jeroen Vierdag en slagwerker Martijn Vink; ook al musici met een curriculum vitae waarvan je omver valt. Het kwartet legde zich toe op eigen werk, vooral op papier gezet door Jesse en Francien. Je zou de songs eigenlijk twee keer moeten horen om alle nuances te bevatten.
(vlnr) Francien van Tuinen, Martijn Vink, Jeroen Vierdag en Jesse van Ruller.
Aardig was, dat die songs geen moment deden verlangen naar het standaardrepertoire. Het zelf liedjes-schrijven is enorm in opkomst en getuigt uiteraard van prijzenswaardige creativiteit. Vaak blijft het echter steken in huisvlijt die pijnlijk duidelijk maakt dat het schrijven van een lied een vak is dat, om maar wat op te noemen, Gershwin, Porter en Ellington toch beter beheersten.
Maar op dinsdagavond klopte alles. De songs pasten het kwartet als een handschoen. Het waren intieme, memorabele songs over liefde, verlies en troost. De velen die er niet bij waren – waar zijn al die jazzliefhebbers als Jazzpodium Amersfoort zich weer heeft uitgesloofd? – moeten maar als de wiedeweerga de recente cd Countryfied aanschaffen.
Meer informatie over Francien van Tuinen:
www.francienvantuinen.com of haar Facebookpagina.