De alom geprezen Amersfoortse singer/songwriter & theatermaakster Niki Romijn (1960) lanceert volgende week donderdag 18 september in theater De Lieve Vrouw haar nieuwste cd ‘BIRD’. De schijf – haar zesde – bevat alle achttien nummers uit haar gelijknamige theaterproductie, die handelt over de Britse zusters Henriette en Isabelle Bird. Twee tegenpolen in de preutse Victoriaanse tijd. Isabelle werd wereldreizigster en avonturierster, Henriette bleef thuis en schreef vrome gedichten. De voorstelling kreeg diverse lovende recensies.
Door Gerard Chel
Ze schrijft en zingt als Kate Bush, heeft de onbevangenheid van Fay Lovsky, acteert even veelzijdig als Jasperina de Jong, heeft het lef van Adèle Bloemendaal en de flair van Jenny Arean. Ziedaar mijn indrukken van Niki Romijn, opgegroeid en (weer) woonachtig in Amersfoort. Sinds 1987 professioneel ‘theaterdier’. Kleindochter van huisarts Van Burgeler die praktijk hield aan de Stadsring, waarvan het asfalt bij wijze van spreken nog nat was toen Niki er in 1960 het levenslicht zag. In het strijkkamertje. Opa Van Burgeler wilde de bevalling zelf doen. ,,Ik kwam ter wereld net op het moment dat zijn favoriete serie Dorus op tv was.’’ Volgde de lagere school op de Amersfoortse Schoolvereniging, switchte later naar Lisiduna aan de Leusderweg en doorliep het middelbaar onderwijs op de Amersfoortse Berg. Woont in de Kruiskamp ,,in zo’n heerlijk rustig jaren 30 straatje.’’
Niki Romijn
Foto: Nikki Nooteboom
– Rollen in de musical Cats, spelen met de Garlic Sisters, een show samen met Adèle Bloemendaal, backing vocals bij onder anderen Blondie en Randy Crawford, in het voorprogramma van Gilbert Bécaud en met je stem hoofdrollen in de animatieseries Totally Spies! en WinxClub. Een imposante staat van dienst, maar niet echt bekend in Amersfoort.
,,Dat is ook niet mijn streven’’, zegt Niki Romijn op een terrasje op het Lieve Vrouwekerkhof. In de septemberzon, een ruime week voor de première. ,,Ik ben ook niet echt actief in Amersfoort. Ik ben een lange tijd weggeweest, pas negen jaar geleden kwam ik weer terug. Er zijn overigens genoeg Amersfoorters die mij wel kennen, hoor.’’ Lacht en nipt aan haar glas muntthee. ,,Eigenlijk vind ik het ook wel best zo, een beetje anoniem kunnen leven, dat ik boodschappen kan doen desnoods met krulspelden in m’n haar zonder herkend te worden. Haha.’’ Dan, serieuzer: ,,Wat meer erkenning zou wel leuk zijn. Natuurlijk. Dat is een pr-verhaal. Ik ben slecht in het verkopen van mijzelf en het inhuren van een goede adviseur kost geld en dat heb ik niet.’’
– Voor je theatervoorstellingen doe je alles in eigen beheer en voor eigen rekening. Productie, theaters, cd’s. Dat lijkt mij tamelijk risicovol.
,,Ja nogal, er gaat heel wat van mijn spaargeld inzitten. Ik verdien er ook niks mee. Maar hier heb ik bewust voor gekozen, dit is wat ik mijn hele leven al wil. Dit is mijn passie, dit is wat ik ben. Zeven jaar geleden begon ik bij toeval met een soloproductie, wat dat betreft ben ik een laatbloeier, en dat laat ik me niet meer afnemen. In creatief opzicht wil ik ook niks inleveren. Dat is dan weer het heerlijke van het alles in eigen beheer doen, de dingen doen zoals ik vind dat ze gedaan moeten worden. Volop ruimte om mijn eigen identiteit in de voorstellingen te kunnen stoppen.’’
“Ik heb iets met vrouwen die hun eigen ding doen”
Foto: Nikki Nooteboom
– En het dagelijks brood….. .
,, Sinds 1993 verdien ik mijn geld als stemactrice voor animaties, commercials, doe wat regiewerk, coaching, geef zangles. En de nieuwste cd BIRD produceerde ik pas nadat via facebook genoeg voorinschrijvingen binnen waren gekomen. Het is dan wel mijn passie, maar ik hoef er nu ook weer niet failliet door te gaan.’’
– Je vorige theaterproductie ging over de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker, de ‘bad girls’ waren al eens je inspiratiebron, je hebt muziektheater rondom Kate Bush gemaakt, nu een show over de Bird-sisters. Wat heb je met vrouwen?
,,Ik ben geen feministe’’, antwoordt ze direct en heel beslist. ,,Ik heb ook helemaal niks tegen mannen. Maar ik laat mij graag inspireren door sterke vrouwen. Vrouwen die tegen de stroom ingaan, vrouwen die hun eigen wetten bepalen, die hun eigen ding doen, vrijgevochten vrouwen. Vrouwen die niet onderdanig zijn en alleen maar dat doen wat van ze verwacht wordt. Ik draag mijn nieuwe cd dan ook op aan die vrouwen die zich niet klein hebben laten krijgen.’’
– En van een indrukwekkend verhaal van zo’n vrouw maak jij muziektheater?
,,Niet perse. Ik kan ook een sprookje schrijven waarin personen die mij hebben geïnspireerd voorkomen. Mijn hoofd loopt over van de ideeën, ik heb een map met krantenknipsels waar ik direct een liedje in zie, of een verhaal. Mijn probleem is dat ik zo slecht kan kiezen. Zo loop ik nu met twee totaal verschillende ideeën rond. Een over het verleden van mijn eigen familie, over onze stamboom, afkomst, over de diverse regio’s waar ze gewoond hebben. Tegelijkertijd wil ik een heel naar sprookje schrijven. Absurde gebeurtenissen boeien mij en daar wil ik dan een verhaal met muziek bij maken. Misschien is dat voor het publiek minder toegankelijk, maar daar ben ik niet zo mee bezig. Ik schrijf in de eerste plaats voor mijzelf, ik wil niet meteen mijn eigen teksten censureren. Ik vind het ook leuk om grenzen te verleggen. Hou wel van ironie en ’n knipoog.’’
– Op jonge leeftijd zei je tegen je moeder dat je het podium op wilde. Daar moet een aanleiding voor zijn geweest.
,,Ik zat op ballet en we hadden een voorstelling in het Grand Theater hier aan de Snouckaertlaan, nu omgebouwd tot bioscopen. Ik was vrijwel onmiddellijk gegrepen door de sfeer, het licht, de energie. Dat wilde ik ook, al was het maar als assistente van de goochelaar.’’
– De bas speelt vaak een hoofdrol in je voorstellingen. Vertel.
,,Oh, een bas is aarde, grond, bodem. Tonen die helemaal door je lichaam trillen. En als je dan ook nog die prachtige rondingen van een contrabas ziet, dat is zo mooi. In een volgend leven zou ik bassist willen zijn.’’
– Volgende week première. Zijn er nog kaartjes?
,,Ik vrees van wel.’’ Lacht. ,,Dat hoort nu eenmaal bij dit soort kleinschalige producties. Maar weet je, spelen in een klein theater is veel intiemer. En een grote zaal krijg ik toch niet vol, al zou ik dat natuurlijk best willen. Het makkelijke van spelen hier in Amersfoort is dat ik er op de fiets heen kan. Alhoewel, voor de première zal dat niet gaan, ik heb een auto nodig voor alle attributen.’’
Meer info over Niki Romijn en BIRD op www.facebook.com/birdontour en www.nikiromijn.nl
http://youtu.be/EORq2Mn-ykU
Gerard Chel is freelance journalist, www.gerardchel.nl