Heeft u dat ook weleens? Dat u een voorstelling, uitvoering, toneelstuk of concert bezoekt en daar intens van kan genieten? Mij overkwam dat twee weken geleden bij het kamermuziekfestival Amerfortissimo, georganiseerd door de in Hoogland geboren violiste Lonneke van Straalen. Zij had mooie concerten geprogrammeerd, waarvan ik er door tijdgebrek helaas maar één kon zien. Ik koos voor de wereldpremière van de jongste compositie van de Nederlandse altviolist Max Knigge op zondag 6 april.
Bij dit stuk, en ook enkele andere die die middag werden gespeeld, werden de beroepsmusici begeleid door studenten van het AJO, u weet wel, het Amersfoorts Jeugd Orkest, dat in 2012 50 jaar bestond en nationaal en internationaal triomfen viert. Twee dingen vielen mij op aan het spel van de jeugdige musici: allereerst natuurlijk het hoge niveau van hun uitvoering, maar bovenal – en ik zie dat vaker bij concerten van het AJO – het geweldige enthousiasme van de studenten. Aan alles merk je dat zij er enorm veel plezier in hebben.
Dat uit zich onder meer in het lachen naar elkaar, knipogen, verbaasde blikken, kortom in wat ook wel ‘body language’ wordt genoemd. Als publiek zie je dat niet alleen, er ontstaat een soort van ‘spiritueel gevoel’ in de zaal dat zeer aanstekelijk werkt. Als mensen zoveel plezier hebben in het spelen, dan heb je als publiek net zoveel plezier in het ernaar luisteren. En, laten we eerlijk wezen, niemand zit te wachten op een stelletje chagrijnige strijkers, toch?
Het concert waar ik het over heb vond plaats in de St. Aegtenkapel, waarvan de bescheiden en omzichtige programmering door de mensen van theater De Flint wordt gedaan. In verband met overlast kan er in de kapel niet zo veel en dat is, met alle begrip voor de omwonenden, wel jammer. Want zo bleek ook weer tijdens Amerfortissimo: niet alleen de sfeer in deze ruim 600 jaar (!) oude kapel is van een ongekende rustieke schoonheid met haar houten gewelven, kristallen kroonluchters en de hoge glas-in-loodramen, de akoestiek is er bovendien ronduit verbluffend. Er komt een vol geluid op je af, waarbij het lijkt alsof 17 strijkers een geheel symfonisch orkest voorstellen. Waarbij elk instrument duidelijk herkenbaar blijft. We mogen best wat meer trots zijn op deze locatie.
Dat geldt overigens ook voor de organisatoren van Amerfortissimo. Uit de krant begreep ik dat Lonneke het te zwaar vindt om het kamermuziekfestival bijna in haar kennelijke eentje te organiseren en erg veel bemoedigende en morele steun van de gemeente moet ze ook ontberen. Reden waarom ze heeft besloten het festival, dat zich nu nog over vijf dagen afspeelt, vanaf volgend jaar in een weekeinde in september te concentreren. Vanaf deze plek wil ik natuurlijk graag een oproep doen om Lonneke daarbij te helpen. Naast Jazz, Blues, Latin en de Smartlap mag Kamermuziek natuurlijk in Amersfoort niet ontbreken. ‘We’ noemen ons een festivalstad, toch?
Gerard Chel
