De gelauwerde pianist Bert van den Brink komt zomaar voor een soloconcert naar muziekcafé Miles. In zijn improvisaties komen jazz, klassiek en lichte muziek bijeen. Van Bach tot Jules de Corte, van Toots Thielemans tot Chet Baker. Onzekerheid lijkt hij niet te kennen, gemakzucht al evenmin.

Foto: Jeroen de Valk

Zoiets lijkt alleen te kunnen in Amersfoort: wereldmusici die in een café optreden. Vaak betreft het try-outs waarvoor een Amersfoortse locatie wordt geselecteerd, vanwege de centrale ligging. Of een minder goed betaalde avond die er, tussen de grote concerten, even tussendoor wordt gedaan; dit in het kader van een mooie spreiding van de cultuur door het land.

Hoe dan ook – het een en ander leidt ertoe dat pianist Bert van den Brink (56) op dinsdagavond 3 februari naar het muziekcafé Miles komt voor een soloconcert. Voor wie hem nog niet kent: hij begeleidde Toon Hermans in diens nadagen en Toots Thielemans in diens beste jaren. Hij kreeg in 2007 de Boy Edgarprijs, de hoogste onderscheiding op jazzgebied, en heeft ook al een Edison in zijn prijzenkast staan. Hij arrangeerde voor het Metropole Orkest en is tevens een virtuoos bespeler van het kerkorgel en de accordeon.

Opmerkelijk is ook, dat hij als blinde muzikant afstudeerde als klassiek pianist, en dan ook nog cum laude. Een tijdrovende aangelegenheid, aangezien hij alle bladmuziek in braille moet lezen. Maar deze handicap leidde hem dan ook naar de jazz, die immers grotendeels al improviserend tot stand komt.

We moeten overigens de muzikaliteit van blinde mensen niet overschatten, zo benadrukte Van den Brink in een gesprek met uw Eempodium-verslaggever. ,,Ik zat als kleuter al te improviseren achter de piano, omdat ik met allerlei spelletjes niet mee kon doen. Maar dat maakte mij niet meteen tot de ideale pianist. Mijn techniek, bijvoorbeeld, was wat houterig toen ik op het conservatorium kwam. Gewoon, omdat ik niet kon zien hoe anderen het doen.’’

Hoe dan ook; hij kan improviseren als weinig anderen. Er lijkt geen barrière te zijn tussen zijn fantasie en zijn vingers; wat hij bedenkt, kan hij meteen spelen. En hij bedenkt véél. Hij kan met een volstrekt leeg hoofd achter de vleugel gaan zitten en als vanzelf komen de noten. Die kunnen klinken als jazz, maar evengoed als Debussy, Bach of Jules de Corte. Onzekerheid lijkt hij niet te kennen, maar gemakzucht al evenmin.

Enkele duizenden fans krijgen ieder weekend zijn ‘Bert’s Bytes’ toegestuurd; Van den Brinks wekelijkse concertje-per-email. Meestal betreft het een improvisatie, geïnspireerd door wat de pianist die week heeft beziggehouden. Dat kan een klassiek concerten zijn geweest, herinneringen aan Chet Baker of andere grootheden die hij begeleidde of een tournee met een cabaretier of vocalist. Maar evengoed zijn dagelijks werk op het Utrechts Conservatorium, waar hij sinds 1982 jazzpiano doceert.

Wat Van den Brink precies in Miles ten gehore zal brengen, weet hij zelf ook nog niet. Een paar dingen staan echter vast: dat het spontaan en avontuurlijk zal klinken. Dat de piano vooraf goed gestemd moet zijn. Dat uit de monitor-speakers niet te veel herrie mag komen. (,,Ik oriënteer mij op mijn gehoor’’, zei hij in het eerder geciteerde gesprek. ,,Mijn oren zijn mijn ogen. Daar moet ik zuinig op zijn.’’) En: dat de entreeprijs vijf euro bedraagt. Amersfoort zit weer voor een dubbeltje op de eerste rang.

Bert van den Brink solo; muziekcafé Miles, Amersfoort, dinsdag 3 februari, 20.30 uur.