Tranende ogen en natte neuzen

De in 2013 gemaakte film Still life van schrijver, producent en regisseur Uberto Pasolini won al diverse prijzen waar onder die van de New York Filmcritic’s Circle, en van het Filmfestival van Venetië voor de regie. De film is genomineerd voor een Emmy Award en draait vanaf donderdag in Theater De Lieve Vrouw.

De Emmy Award nominatie geeft al aan dat het om een film van hoge kwaliteit gaat en dat klopt als een bus. De beschouwer moet veel registers van zijn of haar emoties open trekken. Humor, tragiek, afschuw, medelijden, empathie met verschillende karakters, het speelt allemaal een rol. Het einde van de film is op het randje, want balanceert tussen oprechte ontroering en melodramatiek met bovendien een esoterisch kantje. Het levert onder het publiek een ontroerende stilte op, plus tranende ogen en natte neuzen.

Het verhaal: hoofdrolspeler Eddie Marsan speelt John May, een Londense ambtenaar met als taak het opsporen van nabestaanden van mensen die in eenzaamheid zijn overleden. Het doel is vooral een waardige begrafenis of crematie. Het lukt echter nauwelijks om nabestaanden te vinden en May is meestal de enige aanwezige.

hoofdrolspeler Eddie Marsan

May kwijt zich serieus en met respect van zijn taak. Dit kost tijd. Een nieuwe manager vindt dat alles sneller moet en vooral goedkoper. May komt op straat te staan en mag nog voor een gestorvene, een zwerver, naar nabestaanden zoeken. Dat lukt voor geen meter.

Op enkele punten in de film lijkt het of je al kunt voorspellen hoe het afloopt, maar kort voor het einde kantelt de loop der gebeurtenissen.

Met de nieuwe manager die geen boodschap heeft aan kwaliteit, maar alleen oog heeft voor geld en in een dikke Audi rijdt, levert Pasolini nog maar eens onverbloemde kritiek op een kwalijke maatschappelijke ontwikkeling, die al tientallen voortwoekert.

De (Engelstalige) trailer:

Delen:

Gerelateerd