Leuk! Gaan we doen, we appen wel ff hoe laat en wanneer…
Donderdag, lukt niet… zitten ze op de BSO… vrijdag doen dan maar?
Ik app een dikke duim en een X terug… Vrijdag stappen wij met hun ma het winterparadijs in, twee schatten van jonge mensen die voor het eerst schaatsen onder gaan binden… en dan meteen voor het echie, die met één ijzer…
Heel voorzichtig tussen de reling en een volwassen hand schuifelen ze naar voren op het oefenbaantje naast de grote mensen baan… daar waar ze ooit de rondjes willen meedraaien op volle snelheid… “Opletten! voor je kijken! en probeer niet te stappen met je schaatsen maar omstebeurt met elk been een beetje schuin af te zetten…” ruim een halfuur rommelen en spartelen we wat aan en kloppen we de steeds natter wordende billen ijsvrij… We krijgen een oefenstoel te pakken… en omstebeurt gaan ze er achter staan en duwen met steeds meer kracht de stoel naar voren, en al snel wordt er “ik heb gewonnen” geschreeuwd vanaf de andere kant van de baan… lacht… en blij wordt de stoel van zich afgeduwd… na 1,5 uur hebben ze de slag te pakken… zijn niet meer bang om te vallen en weigeren de eigenlijk nog wel noodzakelijke stoel verder nog te gebruiken… En wat houd ik daarvan… mensen die zo snel zelfvertrouwen opbouwen dat ze in een weliswaar veilige omgeving, geen stoel meer denken nodig te hebben… De reling is ook steeds minder noodzakelijk en vallen betekend gewoon weer snel opstaan om door te gaan… Handschoenen waren niet nodig… met een eigenwijs koppie worden ze naar mij toe gegooid… een valpartij later blijkt ijs pijnlijk scherp te zijn en gaan de handschoenen gewoon weer aan…
Er wordt al verlangend gekeken naar de grote ijsbaan, waar ze iedereen op grote snelheid hun rondjes zien draaien… eentje laat al een voorzichtige pirouette aan ons zien en straalt trots met de armen wijd als er 180 graden gedraaid is… de ander knokt nog iets harder door om de goede slag te pakken te krijgen… want ook die wil niets liever dan naar de grote ijsbaan!
Ik zeg we gaan nog één keer goed met de stoel oefenen en dan neem ik jullie mee tussen de hardrijders…
En wat een glundering en trots is er dan als ze daar hun eerste rondjes schaatsen… nog aan de hand van iemand die ze kunnen vertrouwen… maar dat kan de pret niet drukken… Na twee uur willen ze al niet meer op het oefenbaantje terug en draaien ze, nog met vallen en opstaan, maar nu al geheel zelfstandig, hun rondjes tussen de hardrijders en de met bravoure over het ijs rockende mensen…
Trots wordt pa gebeld, dat hij maar van zijn werk niet naar huis mag gaan… maar naar de ijsbaan moet komen… om te laten zien wat zij al wel niet kunnen…
Weet je wat het is… onbevangen en onbevreesde mensen moeten een plek hebben om onderuit te gaan… weg te glijden van de gewenste route en er weer op terug kunnen krabbelen… en dat tenminste 188,7 keer… gewoon om te proberen, te voelen en zeker te weten dat dit is wat je zou willen leren… dat je van binnen voelt dat dit plezier en kunde in je leven kan gaan brengen… Daar heb je nog geen wijsheid voor nodig… maar alleen nog maar de wil het te ervaren en een plek om dat te laten gebeuren…
Gewoon om te kijken of je de kunst onder de knie kan krijgen…
