Air, The Fifth, Sabre Dance, Adagio… De eksters vliegen irritant krassend – maar dit beest is sowieso irritant: afschieten dus – van het dak van mijn zolderkamer. De volumeknop van de Onkyo staat hoog, heel hoog. Zware bassen, schelle blazers, klaterend pianospel en stampende drums doen bijkans de dakpannen trillen. De eksters houden het dus niet vol, van de buren weet ik het niet, ze staan in ieder geval niet op de muren te bonken. Wellicht genieten ze mee. Met deze muziek waarvan de echte kenner, tevens lezer op leeftijd, al lang de herkomst heeft geraden. Natuurlijk, Ekseption, sensationele band uit de jaren zestig van alweer de vorige eeuw.
Ongehoord, Bach, Beethoven, Mozart en Tchaikovsky gekaapt door de popmuziek. Het muzikale en langharig tuig uit die tijd had de jeugd al geheel ontworteld en een diepe generatiekloof geslagen, toen Rick van der Linden en de zijnen ook nog eens het enige muzikale houvast van de oudere generatie, de Klassieke Muziek (nou ja, en de Dutch Swing College natuurlijk) ontvoerden, was het gedaan. De wereld stond op instorten. En ik maar roepen tegen mijn ouders: zie je wel, ze kunnen best een instrument bespelen want ze spelen Bach. Het hielp niet echt. Terwijl, om mijn ouders te vriend te houden, mijn eerste zelf gekochte langspeelplaat nota bene van Mahalia Jackson was. Wie? Google maar even.
De latere Amersfoortse kroegbaas Rein van den Broek was er met zijn trompet, hoorn en sax vanaf het eerste uur van Ekseption bij – nog voor Rick, arrangeerde driftig mee en was aldus mede verantwoordelijk voor het spetterende karakteristieke geluid. Symfonische Rock werd het etiket van de band– Nederlanders plakken nu eenmaal op alles en iedereen etiketten, behalve op zichzelf. In no time verschenen vijf lp’s en de band toerde veelvuldig door Europa met optredens op de grote podia in Parijs en Londen. Wauw. Nederland blies een toontje mee in de internationale popscene.
Rein van den Broek (1945-2015)
Rein is niet meer. Hij overleed recent en werd door mijn collega Jeroen de Valk op deze site mooi herdacht. Bijna niemand van de oprichters is nog in leven. Van de tot op heden overleden bandleden werd Rein met 69 jaar de oudste. Dat dan weer wel. Allesbehalve in stilte herdenk ik hem. Zonder eksters op het dak, wel met Peace Planet uit de boxen. Het ga je goed daarboven, Rein.
En dan was er natuurlijk nog een dode voor wie ik de luidsprekers op hun ultieme houdbaarheid testte. B. B. King himself, de omhoog geklauterde katoenplukker, onvervalste rokkenjager, veelvuldig kindverwekker en onsterfelijk geachte blueslegende. Uh, moet ik zijn cd’s opbergen onder de B van BB of de K van King? Even navragen bij de bibliotheek, al vertoont de indeling van hun Nederlandse cd-afdeling wel enige overeenkomsten met het afscheidscadeau dat cultuurwethouder Van den Berg kreeg: een berg hooi met spelden. Maar we dwalen af – en over deze zeer vroegtijdig vertrekkend ex-volksvertegenwoordiger die nu zijn kiezers in de kou laat staan, wil ik het eigenlijk liever helemaal niet hebben.
Ooit zag ik BB live in Rotterdam, vele jaren terug maar toen al redelijk hulpbehoevend en dus vooral zittend spelend. Bezig met een afscheidstournee, die vele jaren zou duren. Wat een optreden, uit een uitverkocht Ahoy steeg evenveel geluid op als van alle scheepstoeters van de Holland Amerika Lijn samen. BB met Lucille zeer sensueel op z’n schoot geklemd: Hold on, I’m coming. Jaja.
Nog recent downloadde ik – legaal en dus tegen betaling waardoor mijn dochters mij voor gek verklaren – de cd van Eric Clapton die hij in 2000 samen met BB maakte: Riding with the King. Mijn hart gaat tekeer als een hamer en mijn ogen worden nat van de tranen, je hebt me slechts 24 uur geleden verlaten, maar het lijken wel miljoenen jaren. Jazeker, een onvervalste smartlap. Klinkt in het Engels toch net even iets anders. Maar, en dat schreef ik hier al eerder: Wat de smartlap is voor Amersfoort, is de blues voor Chicago. Ik brul mijn medeleven uit mijn lijf, dwars door het dak naar een zwarte hemel vol respectvol zwijgende sterren. The Thrill has gone. Maar niet heus. Every day I have the Blues.
Uh, moet ik de cd registreren onder de K van King of de C van Clapton?
Gerard Chel