Een alternatieve nachtmis in de nieuwe editie van Stille Nacht am Silbersee met dit keer actrice Bodil de La Parra als gast.

Hij kende de wateren uit de boeken. De provincies uit het hoofd. Daar, daar moest hij zijn. Met een marinepet op kreeg hij de kans om overzee te gaan. Op avontuur. In zijn huid, haar en stem droeg hij een verleden met zich mee. Wat gaf dat? In het Hollandse landschap bleek het gras minder groen dan de weelde in Paramaribo. De vruchten minder sappig. Zelfs de taal klonk er anders. Waren dit zijn jongensdromen? In stilte keerde hij terug uit Nederlands Nieuw-Guinea. Zijn marinepet zat scheef. Wat had hij gezien? De heimwee was voelbaar aan zijn harde handen, te horen aan zijn koude stem, hij veranderde in de vader waarvoor gevreesd moest worden. Die zichzelf verloor in een witte maatschappij. Die geen vader was, ons geen kind liet zijn. Papa, ik schrijf u.

Het einde van het jaar is een tijd van bezinning, een moment om te reflecteren op de gebeurtenissen om ons heen. Stille Nacht am Silbersee, mi sa membre yu, is een stemmig, meditatief programma, een alternatieve nachtmis met ieder jaar een speciale wintergast. Na de succesvolle edities met Arthur Japin (2017), Anna Enquist (2018) Glenn Helberg (2019) en Ariane Schluter (2021) nodigt Silbersee nu actrice en schrijfster Bodil de la Parra uit.

Bodil leest de brief voor die Emma Lesuis schreef aan haar opa om een zwijgen te doorbreken. Een zwijgen dat al het hele leven van haar moeder klinkt. Ons koloniale verleden liet zijn sporen na. Dit is slechts een fractie van dat spoor. In de brief gaat Emma op zoek naar haar opa. Wie was hij en wat maakte hem tot wie hij was?

Speciaal voor deze editie componeerde David Dramm een nieuw werk. In de internationale pers wordt Dramm een ‘Amerikaanse iconoclast’ genoemd en zijn muziek omschreven als ‘het grensverleggende terrein tussen Charles Ives, Jimi Hendrix en Lou Reed.’ Dramm is voorzitter van het innovatieve muzikantencollectief Splendor in Amsterdam.

Foto © David Dramm