Na haar programma Zoet Zuur ging Ryan van den Akker bij zichzelf te rade en vond het tijd om een ‘gestolen’ kindertijd om te zetten in een nieuwe muziektheater-solo. Een huiveringwekkende periode waarin Ryan gevangen zat in een klooster in Limburg inspireerde haar tot het schrijven van teksten en liederen waarin zij afrekent met een tijdvak waar zij langere tijd in haar leven omheen was gelopen en waaraan zij liefst niet herinnerd wilde worden. In de uiterste soberheid van een kloostercel schreeuwt een kind met een vrouwenstem om aandacht.

Op 6 juni 1967 naderde een vaalgroene Volkswagen Kever met daarin twee, in lange regenjassen verkleedde mannen, de boerderij aan de heide in Keer en Duuk. De pas zesjarige Mathilde Adriana Maria voelde deze keer een gevaar opdoemen dat alle eerdere bedreigingen in het niets deed vallen. Ze wist exact wat ze moest doen; haar klompjes aan en zo snel mogelijk wegrennen, vluchten ver weg over de weilanden. Precies zoals haar vader haar had gedicteerd en precies zoals ze dat samen hadden geoefend. Als een spel. De werkelijkheid vooruit.

Echter, een harde, gehandschoende hand greep haar in de nek en bracht haar radicaal tot stilstand. Ze wist dat het verloren was, haar overleven in het paranoïde labyrint van haar familie was afgelopen. De soldateske regenjassen sleurden kaar naar de Kever waar ze in een flits ‘niets’ voelde. Mathilde trad uit haar lichaam. Ze had geen land meer, geen huis, geen moeder, geen vader, zelfs geen illusie meer. Er was slechts totale verbijstering en de meest diepe angst. Hiroshima in een kinderziel. Mathilde Adriana Maria bestaat niet meer. Opgeruimd staat netjes.

Theater De Tuin en corona: https://theaterdetuin.nl/voorstelling/theater-de-tuin-en-corona/